Kolnica po raz pierwszy w dokumentach została wymieniona w 1242 roku. Wówczas po raz pierwszy wzmiankowano miejscowy kościół, któremu przyznano prawa do korzystania z trzech łanów (max 270 ha) wolnych od opodatkowania. Z tego samego dokumentu pochodzi informacja, iż książę Bolesław II Rogatka przekazał sołtysowi Hermanowi prawa majątkowe do wsi, należącej wcześniej do Ulryka. Pod koniec XIII wieku, za sprawą księcia Henryka IV Probusa, właścicielem wsi został Konrad Wiener z Wrocławia, którego obowiązkiem stał się również patronat nad kościołem. Z Kolnicą związana jest również historia zamku, którego wymieniają dokumenty z 1303 roku. Jego starostą był wówczas Hermann Barboy, książęcy namiestnik. Niestety, w późniejszym czasie dokumenty milczą na temat dalszych losów budowli. Do XIX wieku Kolnica była własnością wrocławskich biskupów, a po sekularyzacji stała się własnością prywatną wielu właścicieli.

Najstarszym zabytkiem wsi jest kościół pod wezwaniem św. Wawrzyńca z XIII stulecia. Kolejne prace przy świątyni prowadzono na początku XIV wieku, a potem po pożarze w 1726 roku, kiedy otrzymał obecną formę. W 1814 roku powiększono wieżę, a po II wojnie światowej, w 1955 roku, kościół był gruntownie wyremontowany. Jest to budowla orientowana, wzniesiona z kamienia. Jedną z najstarszych części jest prezbiterium nakryte sklepieniem z XIV wieku, a także kamienny portal z drzwiami z okuciami z XV/XVI wieku. Po wschodniej stronie znajduje się zakrystia z pierwszej połowy XIX stulecia. Główny ołtarz, regencyjny, zdobiony jest kolumnami, płaskorzeźbami oraz figurami świętych. Ołtarze boczne pochodzą z końca XVIII wieku. W posadzce znajdowały się dwie płyty nagrobne, prawdopodobnie z XVI stulecia. Kościół otacza mur z kamieni, który dawniej pełnił funkcje obronne ze strzelnicami, również z XVI wieku. Do najstarszych zabytków wsi należy także granitowy krzyż, tzw. pokutny, którego historia sięga czasów średniowiecznych. 

Miejscowość posiada bardzo przyzwoite zaplecze gastronomiczno-usługowe.